Als we de Ohio River oversteken zijn we in Indiana. Ik ben blij dat het verkeer niet zo druk meer is. Een uurtje later heeft soms zijn voordelen.
Het vervolg van de trip vandaag valt tegen. We zijn wat loom, het is van lieverlee zo'n graad of 25 en de weg loopt steevast omhoog, al wordt ie onderbroken door deprimerend korte afdalinkjes.
Van de omgeving vandaag slechts één plaatje: gras maaien. Volgens mij kun je als sociologiestudent hier afstuderen op dit onderwerp. Wat bezielt iedereen toch om vele uren op zo'n lawaaiding rond te kreunen terwijl het gras morgen alweer hoog staat, want iedere dag/nacht regent het wel even. En waarom zulke enorme oppervlaktes? Ik zal het niet begrijpen, ben ik bang.
Thea wil nog graag een museum bezoeken dat aandacht besteedt aan mensen die een rol hebben gespeeld bij het helpen van slaven die de weg naar de vrijheid zochten. Met nog 3 kwartier te gaan voor sluitingstijd lijkt met dat geen goed idee. Morgen, misschien.
Intussen las ik over de moeilijke positie waarin Kentucky zich politiek, economisch en sociaal bevond.
De Ohio River waar we nu nog steeds langs rijden, vormde een serieuze grens met het meer en meer geïndustrialiseerde noorden waar gretig contact mee werd onderhouden. Anderzijds was er handel in slaven en inzet in het dagelijks leven en werken. Anders dan in het diepe zuiden werden slaven ook ingezet bij kleine boeren, bouw en nijverheid.
Lastig om zomaar af te schaffen dus. In de Civil War was de positie van Kentucky dan ook niet fel voor of tegen de Union, de noordelijken.
Als we uiteindelijk New Albany binnenrijden, betrekken we zonder aarzeling het Best Western Inn Express, dan kunnen we even lekker bijkomen. De restauratie van ons bij het brewhouse is perfect, en opgeleukt met een filmpje van de brandweer. Dus wat ons betreft zien we morgen wel verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten