26/5, naar Erie (Pa), 64 km

Op deze zondag willen we het rustig aan doen, maar niet alles loopt zoals je had gedacht.

We ontbijten bij De Mac, handig vanwege de goede internet verbinding maar behalve de koffie is er voor ons weinig heerlijks daar.

We hebben op Internet uitgezocht dat Hubbart House - een must vanwege de aandacht die er wordt besteed aan de Unthergroundrailroad en de Civil War- vandaag na de winterslaap om 13:00 uur opent, dus is er tijd genoeg voor andere zaken. Een daarvan is de fietskettingen smeren. Best nuttig na weer zo'n 1000 km.

We lopen tegen een gedenkbord aan waarop een walgelijk treinongeluk in 1876 wordt gememoreerd. Later meer daarover.

Op zoek naar koffie met wat lekkers volgt een liefdevolle ontvangst in Tony's Dog House. De man - roots in Italië - en zijn familie putten zich uit om het ons naar de zin te maken. Ze dragen ongevraagd een heerlijke besuikerde platte oliebol/pannenkoek aan die niet te machtig is. Knap werk, evenals de aardappelwokkels die volgen. Water, koffie, het kan niet op. "Oh ja, jullie hebben vast wel iets aan onze led-zaklichtjes". We vernemen allerhand van Anthony Romano. Bijvoorbeeld dat de stadsnaam 'Ashtabula' stamt van de Indianen en betekent 'River-Many-Fish'.

Ook het trieste relaas van het treinongeluk uit 1876 wordt met een heus gedenkboek gedocumenteerd. Het komt er op neer dat in een ongekende sneeuw- en stormjacht op een brug alhier een personentrein ontspoorde die door 2 locomotieven werd getrokken. Tegelijkertijd stortte de hele overspanning in. De machinist van de eerste loc hoorde een klap en zette in een reflex de stoomschuif geheel open. Hij haalde als enige de overkant en zag achter zich de rest in de diepte verdwijnen. Daar vlogen de houten rijtuigen samen met de kolen in brand en er was niemand die hulp kon bieden. De overlevende machinist heeft later zelfmoord begaan. Wellicht had ie het ongeluk wel veroorzaakt door zijn impulsieve handelen...

We treffen het historische Hubbart House gesloten, 'wegens verbouwing' staat er met een 'sorry' op de deur. Ik ga niet verklappen wat ik er met mijn rode viltstift bij heb geschreven. Verdraaid en teleurgesteld verlaten we dit plaatsje waar 'ijzer en kolen bij elkaar komen'. Het is te zien aan de fraaie bascule brug en verderop de giga kolengestookte centrales en een staal-/aluminiumfabriek. Indrukwekkend, maar het doet allemaal niet echt modern aan.

Met de wind in de rug rijden we over de overwegend vlakke weg alweer een volgende State binnen: Pennsylvania. 

Het land wordt van lieverlee anders gebruikt, serieuze wijnbouw en velden met kweekgoed voor in de tuin of oprijlaan. Ja, hier moet het wel lukken.

We hopen een logeeradres op onze route tegen te komen maar dat valt smerig tegen en in kamperen hebben we geen zin vanwege de kans op nachtvorst. Zo wordt het toch nog 64 km voordat het simpel-maar-voldoende Vernondale Motel opduikt. Ook het eten in de Deli geeft aanleiding om dat morgen maar eens wat degelijker te doen...