Zo, de zaak is weer in balans. Gisteren, maandag 18-2, was een typische lemonsday.
Maandag, de eerste dag van mijn 70e levensjaar zou ik graag vergeten ware het niet dat ie onvergetelijk is.
De eerste helft verloopt helder en rein. Stofzuigen, koffie zetten, en bijtijds naar de afspraak bij Meditel om ons te laten bijprikken met een rabius vaccin. Strak plan toch als je je daarna gewoon kunt laten afkluiven en de mormels niet langer hoeft weg te jagen?
Tegen 12en slaat de dag om. Thea moppert dat we te laat gaan komen, maar komt even later teruglopen omdat ze haar fietssleuteltje vergeten is. Intussen had ik de hut net afgesloten dus …*!@.
Keurig op tijd arriveren we bij de prikkeboel. We hebben alle tijd want de strak op de minuut geplande afspraken -Thomas 12:10 en Thea 12:20 - lopen uit vanwege een veel langer durende fietstest die een voorgaande klant mag ondergaan. Tenminste, ik neem niet aan dat het 2-tal werknemers er zelf op is gaan zitten.
Na een half uurtje wordt duidelijk dat de opgetrokken aow-leeftijd ook hier al wordt toegepast. Een (keurings?) arts, ja dat staat echt op het stempel dat ie gebruikt, verzoek na een kwartiertje stuntelen aan mij om mijn zelf vooraf digitaal ingezonden formulier te ondertekenen. Met frisse tegenzin doe ik het, wil niet flauw doen maar dit is systeembevrediging en daar kwam ik niet voor.
Aangekomen bij nut en noodzaak van rabius injecties brabbelt de medicus in ruste dat America best meevalt, het is een 'G1'-land, en bij 'G2' wordt het pas menens. Als ik hem meld dat volgens internet bij een 'langer verblijf vanaf 2 maanden, bijvoorbeeld voor fietsers' een inenting wordt geadviseerd ziet ie toch enige kans op omzet. Inderdaad komt dergelijke tekst na langdurig gestuntel ook op zijn Meditel-scherm tevoorschijn. Alweer wat geleerd, zo lijkt het. En passant mag Thea ook van alles ondertekenen wat de schat trouwhartig doet.
Enfin, na weer meer papier komt er ineens een (concept)factuur onder mijn ogen. Ik schrik toch wel als mijn verwachting (aan hun site ontleend) dat we onder de € 100 samen klaar waren helemaal niet uitkomt. Niet € 80 maar 3 prikken maal 2 personen met consults, zeg maar € 600 all in en daarbij een mogelijk vervelende reactie van Thea vanwege een wellicht aanwezige kippen-eiwit-gevoeligheid. Ik voel me nu al stevig gebeten en geef de eerste, en enige, heldere reactie van deze dag: Wilt u de rekening van dit consult opmaken en heel de rest vergeten?! Oh ja, zegt u ook even de vastlegging voor volgende week maar meteen af, dan is ook daar geen discussie meer over!
Even later: Als u nog zo vriendelijk zou willen zijn om hier en daar nog wat te ondertekenen, dan zijn we weer helemaal op orde. Nou heb ik het wel gehad en volsta met het meenemen van de pen, ik teken hier niets meer....
De brave man heeft in zijn lange leven ruim ervaring opgedaan en zonder verder geveinsd vertoon wikkelt zich een vriendelijk doch zakelijk afscheid af.
Tegen dat we thuis zijn, hongerig, verzwakt en dizzy 'moet' Thea toch wel erg nodig. He, ik kan mijn sleutels niet vinden! Gelukkig diept Thea uit haar tas d'r eigen etui op maar ik ben mijn huissleutels echt kwijt!
Na de verlate lunch fiets ik het hele ritje nog eens terug met ogen op steeltjes want overal kunnen de sleutels liggen! Bij Meditel: Ha, bent u er al weer? Nee hier liggen uw sleutels ook niet. Politie: komt u gerust dagelijks langs, wie weet… Wat een triestheid!
Het was mooi weer, dat wel, maar dan had ik liever elders gefietst!
Na een toch wat brakke nachtrust, en overwegingen rond de aankoop van 4 gelijksluitende nieuwe cilinders, met intussen wat knippen op de deur, wordt het dinsdag.
Vandaag naar vriend Arie, vaste prik om 10:00 uur. Wederom met de ogen op steeltjes ga ik gedeeltelijk dezelfde route.
Op de stoeprand naast een verkeersdrempel, 100 m van ons huis ligt het etuitje. Met inhoud. Al dan niet daar neergelegd door een welwillende vinder. Bijna had ik medelijden met mijn lieve sleuteltjes die de koude nacht moesten doorstaan. Slecht verzorgd! Waarschijnlijk zijn ze uit mij zak geschoten toen ik, zoals vaak, met losse handen fietsende alsnog mijn handschoenen aantrok bij Wil Hegmans voor de deur.
Thea onmiddellijk de vondst gemeld en bij Arie de heerlijkste koffie van de laatste 12 jaar gehad….
