1/6, naar Hamilton, 71 km.

De ontbijttafel op de camping wordt gedeeld met een heuse Knabbel. Vertederend maar wel een beetje onnatuurlijk.  

Gisterenavond heeft het tijdens onze dinneer-uitspatting geregend maar de was is vanochtend droog, mooi hè?

Uit de toiletruimte nog een poster die er toe oproept toch vooral geen brandhout te verplaatsen i.v.m. de kans dat zich allerhande knagend insectenspul rampzalig zal verspreiden. Tja, dat heb je met zo'n groot land.

In de eerste de beste koffietent maken ze ook heerlijke ontbijten, het is er dan ook goed druk. Dus i.p.v. een koek bij de koffie wordt het de luxe havermout-aanvulling. 

Even verder hebben we een uitgebreid gesprek met een geëmigreerd van (1953) Nederlands echtpaar. Ze hebben Holsteinkoeien voor de melk.

Bij het lunchen in een natuurgebiedje met waterval treffen we nog een Nederlands echtpaar, ook in 1953 hierheen gekomen. Hij deed aan tuinarchitectuur.

Allemaal boeiende mensen met een succesverhaal na hard werken. 

Hier een paar verschillen in Canada met onze trip door de USA:

Onvergelijkbaar tot nu toe omdat we in Canada ons in de "geciviliseerde" wereld begeven, veelal stedelijk dus, en we het platteland niet kennen. Maar hier is ook de kleine stad ontwikkeld en straalt rijkdom en luxe uit. De prijzen zijn navenant, minstens 40% hoger.

De wegen, vooral het wegdek, is hier voor fietsers net zo slecht of zelfs slechter. 

De mensen zijn geconcentreerd, meer haastig, met hun ding bezig.

Veel Nederlanders hier met tuinbouwbedrijven als je afgaat op hun naam.

Onze route voert met een boog om de grote stad (500.000 inw.) Hamilton aan het Lake Ontario naar het dorp Dundas. We hebben grote moeite om een slaapplek te vinden. Op het adres van een Motel is niets te vinden en een B&B is onbemand en de telefoon werkt met een antwoordapparaat. Dit wordt lastig! Mijn Garmin-apparaat kent hier wel een Hotel Plaza. Ik bel het getoonde telefoonnummer en bingo, ze houden een plekje voor ons vast. Bij aankomst blijkt er beslist geen hotel te zijn. Ik loop een restaurant binnen om wat hulp bij dit geklungel, het is inmiddels half zeven...

Al snel wordt duidelijk dat het telefoonnummer slaat op het Plaza Hotel te Hamilton een klein half uurtje hier vandaan (met de auto); wat nu? Een echtpaar dat er eet bemoeit zich met de situatie en laat in overleg een passende taxi aanrukken. Zelf zijn ze ook fietsers en begrijpen de ontreddering maar al te goed. De heer steekt de chauffeur 20 $ toe en voor we verder overlegd hebben zijn we onderweg. Kijk dat noem ik nu hulp! Nog gauw een prent geschoten en een visitekaartje afgegeven. Je begrijpt dat ik hoop dat dit contact een vervolg mag hebben.

3 Kwartier later staan we onder de douche en gaan een biertje pakken en happen. Oh wat is dàt heerlijk!