dinsdag 30 april 2013

30/4, naar Perriville, 48 km.

Vandaag beloven ze 87 ºF, dat moet gevierd worden. Uiteindelijk staat half Nederland te schudden vanwege koningsgedoe dus waarom zouden wij het er niet van nemen?
Lekker ontbijten met Norman, onze gastvrije redder. 
Ook bij hem prijkt een bord "Jezus" in de tuin, het is maar dat je het weet. Overigens niks mis mee hoor. We hopen ooit per email contact te krijgen met zijn dochter die overmorgen komt om eens te kijken hoe het met Norman gaat.
Nog wat inkopen doen bij the mayor. Een vriendelijke zwarte zestiger. Er blijkt wel degelijk een camping, bij de marina, te zijn. Een goed bewaard geheim dus.
De route rijdt vandaag wat makkelijker, minder klimmerij.
Onderweg nog een voorbeeld van een windhouse, hier vaak een soort wijnkelder half onder de grond.  Ja, ze hebben af en toe best respect voor tornado's.
Iets verderop een bierkelder, maar dan gewoon een koelruimte. Ik ben toch wel blij met de meer tolerante wetgeving hier in Tennessee wat biertjes betreft. 
Als we tegen drieen langs de Beech Bend camping vlak voor Perryville rijden, willen we de verleiding niet weerstaan.
Mooi tijd om een wasje te doen en de fietskettingen een smeerbeurtje te geven. Onderweg had ik een oud washandje gekregen toen ik om een oud tod vroeg, dat kreeg nu dus zijn toepassing. 
Bij een benzinestation met winkel 3 km verderop nog wat kleine dingetjes gekocht waaronder een lekker koel biertje. 
Heerlijk, op uw gezondheid Majesteit! 

29/4, naar Saltillo, 75 km.

Vandaag eindelijk weer fietsen, heerlijk! 
Eerst een roerend afscheid van Abe's, het ontbijtadres. We geven hen onze oude regenjacks waar ze nog een nuttige bestemming voor denken te hebben. Aardige lieden die bij thuiskomst een kaartje verdienen. 
We hebben een handige route bedacht naar Shiloh, afgekeken van de autorit gisteren, en maken - inmiddels in de State Tennessie - op een bank van de kerk onze lunch klaar. Maar eerst sturen we nog een kilo of 2 "overbodigheden" naar onze backup-buurtjes. Eigenlijk belachelijk wat je allemaal verzamelt en overtollig meeneemt. Verlicht klimmen en dalen we over slingerweggetjes, zien vervallen optrekjes maar ook een flink graanveld met fraaie boerderij/woning.
Als we Saltillo bijna binnenrijden vraag ik een voor de deur zittende meneer of en waar er een camping is. "Nou weinig kans hoor! Vraag maar eens bij de burgemeester die ook de enige kruidenier is. Als er inderdaad geen is, kom dan terug. Je kunt hier best in de tuin staan, of binnen slapen."
Nou, dat wordt geweldig. Inderdaad geen camping bekend, maar ze verkopen wel biertjes, neem ik dus mee!
We gaan terug naar Norman (81), zo heet hij, en kunnen niet voorkomen dat hij ons mee uit eten neemt naar Reagan, 15 miles verderop.
Ga daar maar eens aan staan! De grasmat vertoont enkele gaten van 'armadillo's'. Schijnt een soort gepantserde mol te zijn. Ik hoop dat er geen door de tentbodem wil.
Norman, een Babtist, heeft de laatste jaren veel verlies meegemaakt en wordt door zijn rotsvaste geloof goed geholpen. Temidden van veel hondenlawaai slapen we marmotten. ..

maandag 29 april 2013

28/4, terug naar Corinth, 0 fietskm's

Op deze dreigend maar droge zondag rijden we met de auto terug naar onze fietsen in Corinth.
We laveren behendig door de spagettiwegen d.w.z. verrijden ons slechts een tiental km's.
Als variant op de interstate 40 zoeken we de Natchez Trace Parkway op. Een wat trage  recreative route van wel 400 mijl waarvan we graag een stuk benutten.
Onderweg geweldig veel lentegroen. En wild in overvloed: possums, joekels van kalkoenen, stevig gevogelte, kortom een feest.
We doen het slagveld van Shiloh aan, dat komt mooi uit want in dat treurpark wordt je langs zo'n 20 km routes langs veel stadia van 'de slag' gevoerd en dat doen we lekker met het blik. Ik kan er, zeker na een bloederige introductiefilm, niet vrolijk van worden. Zijn de zuidelijken aanvankelijk aan de winnende hand, worden ze de volgende dag weer teruggedreven door de noordelijken die net op tijd over de Tennessee River versterkingen kregen. De zuidelingen vallen listig terug op Corinth waarover we eerder al berichtten.
Al met al hebben we zo'n 650 km in de auto gezeten en zien we uit naar weer wat fietswerk morgen. Ik hoop dat het nog lukt...

zaterdag 27 april 2013

27/4, in/bij Nashville, 0 fietskm's.

Eigenlijk hebben we al genoeg nachtleven meegekregen in de stad en we besluiten maar eens wat nuttigs te gaan doen: nieuwe regenjacks aanschaffen omdat de 8 jaar oude inmiddels best wat lek bleken te zijn. Maar eerst een degelijk ontbijt bij de overbuurman Charlie Bob's maar het regent dat het giet. Dan neem je toch de auto.  Nee dus, je leent ofwel krijgt een paraplu van onze Indiase host, dat is veel leuker. 
Omdat het internet in het eethuis voortreffelijk is en het vaderland beschikbaar, houden we een uitgebreid Skype video contact met "Eindhoven". Leuk is dat!
Na een 4-tal tegenstrijdige adviezen besluiten we dat regenjacks mogelijk bij Bass Pro Shops in een supergroot winkelcentrum genaamd Opry Mills op zo'n 10 km gekocht gaan worden.
Nou ziet dat er op de routeplanner van Google wel strak uit, maar onderweg ben ik offline en beland in een woud van (on) mogelijkheden op allerlei spagetti-knooppunten. Imposant maar het wordt een enerverende tocht van pakweg 40 km, maar dan heb je ook wat! De toeleidende file doet het al vermoeden: 10.000-en  auto's met inhoud storten zich op de favorite zaterdagmiddag besteding. Het complex schat ik op 25 x Hoog Catharijne met erin alles wat je hartje begeert, van iMax tot merkwinkels maar ook junkfood hoor!  Gewoon alles waar geld aan valt te verdienen.
De beoogde giga-outdoor winkel heeft een eigen ingang, dus dat wordt 'even' zoeken maar we worden beloond en kopen nieuwe goede regenjacks (denken we).
Schieten nog wat sfeerprenten en gaan via wat binnenwegen ongecompliceerd naar 'huis'.
Plannetjes voor morgen uitwerken, nog een klein wasje doen en zo laten we Gomorra :-) voor wat het is.
Onder het genot van Blue Moon biertjes, Tennessee is niet drooggelegd, en live music met Frank de tegelzetter sluiten we de avond af bij de inmiddels vertrouwde overburen...

26/4, naar Nashville, 0 fietskm.

Vandaag weer ontbijt bij Abe's Grill, het blijft een belevenis.
We halen de huurauto op, splitsen de bagage en werken de route naar Nashville uit. Waarom dit alles? Omdat we daar graag langs willen en het ommetje van 200 km met de fiets niet verstandig vinden en deze luxe oplossing ons wel aanstaat.
De fietsen worden opgeborgen in het motel, daar hopen we zondagavond weer te pitten. 
Er wordt 2 dagen regenachtig weer verwacht, dus het komt mooi uit dan niet te fietsen. 
Allereerst doen we in Savannah in Tennessee het museum aan.
Het laat zien dat de noordelijke troepen zich daar verzamelden om de strijd met de rebellen, de afgesplitste zuidelijke staten, aan te kunnen gaan.
Minstens zo boeiend is alle info over de Indianen die daar leefden. Ook informatie over de schepen op o.a. de Tennessee river vind ik boeiend. De opsomming van redenen voor hun teloorgang op de foto lijkt me correct. Vooral het steeds maar weer ontploffen van stoomketels sprak mij aan.
Doorrijden naar Nashville verloopt soepel, onderweg de cd van Kate Cambell afgespeeld (indrukwekkend nummer: miles off blues) en het motel ontvangt ons vriendelijk. Tegen 5-en gaan we met de bus de stad in. Geweldig hoe de, donkerbruine, buschauffeuse mijn tekort aan kleingeld oploste: ze paste het zelf bij. In ons Nederland zou dat ook wel worden geregeld maar niet op deze wijze. 
Downtown is toch wel een bijzondere ervaring. We krijgen het gevoel dat alle excessen van biblebelt hier doorslaan in de andere richting: een luidruchtig en uitbundig uitgangsleven. 
Ook hier weer iemand die er op staat onze drankjes te betalen, het moet niet gekker worden. 
Ik ga niet alle stadscenes beschrijven en volsta met een link en een paar foto's o.a. van een mega snoepwinkel met een rijdende trein langs het plafond. Andere keer misschien, morgen, meer. Tenminste als we de stad bereiken want er wordt een, halve, marathon gelopen. In de regen wellicht...

vrijdag 26 april 2013

25/4, in Corinth, 0 km

Ook wel eens fijn zo'n dag aanmodderen.
Op advies ontbijten we bij Abe, schijnt worldfamous te zijn en terecht. Heerlijk en gezellig. We mochten niet eens betalen, dat deed een gaste voor ons. Roerend hoe enthousiast men is over ons gedoe.
We bezoeken het Civil War Interpretive Center waar degelijk wordt uitgelegd waarom en hoe de burgeroorlog van de VS plaatsvond maar ook de samenhang met de slavernij en de zwarte bevolking. Je wordt er stil van. Het gaat me te ver om dat alles samen te vatten, voor zover ik het zowiezo begrepen heb maar kort gezegd: de verschillen waren kennelijk niet langer overbrugbaar maar er was geen diepgaande haat die de aanzet gaf. Daarom konden beide partijen, noord en zuid, nadien toch weer tamelijk snel door een deur. Zeer boeiend allemaal en goed gedocumenteerd.
Zie verder maar bij http://en.m.wikipedia.org/wiki/Second_Battle_of_Corinth
In de drugstore gebruiken we de lunch waarbij de eigenaresse Borroum (van Boeren) naarstig materiaal vergaart om ons duidelijk te maken dat ze afstamt van een Nederlander die vanuit Nieuw Amsterdam naar hier kwam en een bestaan opbouwde. Eigenlijk voel ik me best een beetje trots op zulke voor-landgenoten.
Nu is Corinth niet van groot belang meer maar aan de straten en sommige huizen zie je dat er heel loos was. Gelegen op de kruizing van 2 spoorlijnen was het strategisch logisch dat hier handel ontstond en productverwerking. Zelfs een bloedserieuse machinefabriek hoorde daarbij. Dat de overbekende Würlizer jukeboxen uit mijn jeugd hier vandaan kwamen kun je je nauwelijks voorstellen. Hooguit vanwege de lege plekken her en der. Op aanraden van een lunchgenoot bezoeken we nog dè juwelier. Zalig hoe de eigenaresse vol overtuiging vertelt hoe het haar familie en winkel is vergaan. Er zat een saloon in en de boven-lambrisering hebben ze laten zitten. Haar voorvader was een rasontwikkelaar, vloog, maakte brillen, klokken en bouwde een eigen röntgenapparaat - moest je anders voor naar New York - verder had hij met een eigen zender contact met schepen op de oceaan. Kortom boeiend al om.
Inmiddels hebben we besloten niet meer wezenlijk van de kaartroute af te wijken. Dat vraagt om teveel onverwachte prestaties van onze getergde lijfjes.  De omweg naar Nashville, Thea wil daar graag eens iets van proeven en mij lijkt het ook wel wat, gaan we niet per fiets maken. Vannacht, tussen twee treinen door, zag ik het licht: daar moet je met de trein heen! Nou vergeet het maar. Hier stopt een trein alleen als er iets stuk is. Er is geen station en dat terwijl er luid toeterend zo'n 12 ellenlange (goederen)treinen per dag doorheen sukkelen. Het is een schande. We hebben dus een auto gehuurd en een motel besproken in Nashville. 
Ik hoop dat we nu net zo lekker kunnen slapen als vannacht want morgen gaat dat gebeuren...

donderdag 25 april 2013

24/4, naar Corinth Ms, 82 km

Valse starts vandaag.
Hebben we daarvoor nu deze fraaie cabin betrokken? Als we wakker worden is er nog geen druppel gevallen en rukwinden, ho maar. Weliswaar is dit onderkomen geweldig, tenminste als je de ijskast uitzet en 2 muggen van helikopterfomaat doodmept, maar dan heb je ook wat: doodse stilte, fantastisch!
Tegen achten worden we schaakmat gezet, het dondert en plenst dat het een lust is. Gezellig ontbijtweer dus, maar wat nu? Als het om 11 uur niet droog is, willen we hier nog wel een dag blijven al weten we niet goed wat dan te doen. Dit dreigement helpt. Als ik door de regen naar de receptie wil gaan om verlenging te bespreken, 4 km, blijkt het ineens droog te worden. Spullen pakken en wegwezen dus; mooi park overigens. In de haast verzin ik niet de kortste maar mooiste route. Eerste onhandigheid die een omweg van 20 km oplevert. Dat is niet zo verstandig als je zo laat vertrekt.
Als we aan de lunch toezijn doemt er een tankstation met frietkot op. Nou, het was best iets meer en nadat ik de dames had verzocht het Siberisch klimaat uit te schakelen ontdooide alles. Wij, omdat het buiten slechts 8º was en de dames omdat ze allervriendelijkst bleken te zijn. Ze hadden wat met fietsers en bij het afscheid krijgen we wat extra eetwaar mee die ze anders toch weg moesten gaan gooien. Prompt rij ik aanvankelijk de verkeerde kant op. Tweede onhandigheid.
Al met al wordt het nog een hele tour om met de straffe en koude tegenwind, het is inmiddels 11º, vandaag ons reisdoel te gaan halen. Alternatieven zijn er niet behalve bij iemand op zijn terrein gaan kamperen maar daar hebben we geen trek in.
Ik laat mijn Garmin gps een route verzinnen die fors korter is. Na wat gestuiter en gekronkel gaat het asfaltpad spontaan over in steenslag. Nu houden we niet van dit soort verassingen en wat daar wellicht nig op volgt, zoals nog meer in de wegzittende honden. Dus gaan we terug naar de grote weg. Ik noteer de derde onhandigheid.
Braaf rijden we over de kleine highway 365 - met nog een voorbeeld van vernieling door een tornado - gevolgd door de grote hwy72. Het is afzien maar de beloning lonkt. Thea komt weer op krachten dankzij een van de snacks die we mee hadden gekregen. Ik krijg het stevig in mijn rug zodra ik van de fiets afkom en we passeren enkele voorbeelden van mis-engineering: de gevreesde putroosters.
Als we tegen de schemering downtown in Corinth een B&B zoeken, worden we van het kastje naar de muur gestuurd.  Mensen weten in het algemeen weinig zo lijkt het.
We vluchten richting highway en betrekken het Southern Inn Motel met 82 km en 605 hoogtemeters op de teller. Zo was het wel genoeg. 
Morgen een dagje hier blijven want er valt het nodige te zien over de Civil War.
Ik hoop dat we door het lawaai van weg- en treinverkeer heen zullen slapen...

woensdag 24 april 2013

23/4, naar Tishomingo, 81 km.

Zoals dat hoort laden we ons op met een degelijk ontbijt op bed. Lekkere cerials met yoghurt, daar rijden we het best op. Daarna graag koffie.
We worden op onze wenken bediend omdat we worden opgemerkt door een stel van The Itawamba County Development Council, i.c. Bob Franks en Kim Graham. Ze leiden ons naar een kantoorruimte van hen aan het jachthavencomplex aan de Tennessee-Tombigbee Waterway. Wat zijn we bofferts! Deze mensen zijn enerzijds benieuwd naar onze bevindingen, anderzijds kunnen ze veel van onze vragen deskundig beantwoorden. Bovendien hebben ze nuttige suggesties voor ons plannetje om een zijsprong naar Nashville in te vullen. Ook vernemen we het volgende.
De county hier heet Itawamba dat betekent Benchchief, vrij vertaald: de baas die op de bank zit. (Ik stel voor hierop een koningslied te maken om ons Oranjehuis een goede basis te geven). 
Een andere leuke afleiding van de Indianen is de naam Tombigbee: 'de mensen die hun doden in kisten begraven', wij dus. (Ik ben er inmiddels niet zeker van of het wel Tombigbee was)
Met moeite nemen we tegen half elf afscheid want er is zoveel meer te vernemen, ach we zien wel hoe ver we komen vandaag.
We aanschouwen een van 5 sluiscomplexen - lock D - in The Waterway die rond 1870 werd gegraven om de Tennesse River met de Tombigbee River te verbinden waardoor de handelshavens New Orleans en Mobile vanuit het noorden bereikbaar werden. Het zou me niet verbazen als het voor het zuiden een van weinige positieve effecten was van de verloren Civil War.
Onderweg verder meest eenvoudige maar mooie huizen die meestal door een of meer honden worden bewaakt. De valserikken daaronder liggen aan de ketting maar ook de brave gedomesticeerde beestjes kunnen je wat stuipen bezorgen. Onze alarm/bergfluitjes doen dan vaak wonderen.
Een bescheiden versie van Monument Valley wil ik je niet onthouden.
Onze lunch maken we klaar op mijn eigen bankje. Ik repareer provisorisch mijn achterlicht. Iets later definitief m.b.v. een orgineel kabelschoentje van de molenaar naast ons. Zie overigens het bouwseltje dat lijkt op een toiletgebouw. Het is een "stormhouse". Je kunt er bij tornado's met zijn 20-en in gaan zitten tot de ellende is overgewaaid. De molenaar iets verderop vertelde dat hij er nog nooit in zat, hij heeft zijn eigen wijnkelder :-) Laat ze het niet horen want in deze county is het bezit van alcohol, laat staan handel erin, verboden. Met belangstelling ziet met uit naar verkiezingen in mei, al zal toestaan voor de middenstand niet veel helpen. Waarom niet? 'Omdat een State-wet dan nog  bepaalt dat binnen 400 m van een kerk geen alcohol mag worden verkocht. Nu bezit ieder gehucht minstens 10 kerken, dus schiet het allemaal niet op',
aldus een winkelier in Tishomingo. 
In Tishomingo State Park betrekken we een cabin omdat er stormachtige regenbuien worden verwacht. De prijs is redelijk want eigenlijk is het een motelkamer maar dan zonder tv, internet en omgevingslawaai. Een andere prijs is hoog: om iets voldoende behoorlijks te kunnen eten moet je 2 x 10 km fietsen naar/van Tishomingo maar dan heb je ook 4 lekkere brokken catfish en gezellige aanspraak met de 2 zonen des huizes.
Zo komen we dus min of meer ongemerkt aan 82 km en  692 hoogtemeters.
Als ik dit alles bijeenschrijf is er nog geen druppel gevallen op ons onderkomen, ook dat gaan we dus maar eens geduldig afwachten. ...