Hebben we daarvoor nu deze fraaie cabin betrokken? Als we wakker worden is er nog geen druppel gevallen en rukwinden, ho maar. Weliswaar is dit onderkomen geweldig, tenminste als je de ijskast uitzet en 2 muggen van helikopterfomaat doodmept, maar dan heb je ook wat: doodse stilte, fantastisch!
Tegen achten worden we schaakmat gezet, het dondert en plenst dat het een lust is. Gezellig ontbijtweer dus, maar wat nu? Als het om 11 uur niet droog is, willen we hier nog wel een dag blijven al weten we niet goed wat dan te doen. Dit dreigement helpt. Als ik door de regen naar de receptie wil gaan om verlenging te bespreken, 4 km, blijkt het ineens droog te worden. Spullen pakken en wegwezen dus; mooi park overigens. In de haast verzin ik niet de kortste maar mooiste route. Eerste onhandigheid die een omweg van 20 km oplevert. Dat is niet zo verstandig als je zo laat vertrekt.
Als we aan de lunch toezijn doemt er een tankstation met frietkot op. Nou, het was best iets meer en nadat ik de dames had verzocht het Siberisch klimaat uit te schakelen ontdooide alles. Wij, omdat het buiten slechts 8º was en de dames omdat ze allervriendelijkst bleken te zijn. Ze hadden wat met fietsers en bij het afscheid krijgen we wat extra eetwaar mee die ze anders toch weg moesten gaan gooien. Prompt rij ik aanvankelijk de verkeerde kant op. Tweede onhandigheid.
Al met al wordt het nog een hele tour om met de straffe en koude tegenwind, het is inmiddels 11º, vandaag ons reisdoel te gaan halen. Alternatieven zijn er niet behalve bij iemand op zijn terrein gaan kamperen maar daar hebben we geen trek in.
Ik laat mijn Garmin gps een route verzinnen die fors korter is. Na wat gestuiter en gekronkel gaat het asfaltpad spontaan over in steenslag. Nu houden we niet van dit soort verassingen en wat daar wellicht nig op volgt, zoals nog meer in de wegzittende honden. Dus gaan we terug naar de grote weg. Ik noteer de derde onhandigheid.
Braaf rijden we over de kleine highway 365 - met nog een voorbeeld van vernieling door een tornado - gevolgd door de grote hwy72. Het is afzien maar de beloning lonkt. Thea komt weer op krachten dankzij een van de snacks die we mee hadden gekregen. Ik krijg het stevig in mijn rug zodra ik van de fiets afkom en we passeren enkele voorbeelden van mis-engineering: de gevreesde putroosters.
Als we tegen de schemering downtown in Corinth een B&B zoeken, worden we van het kastje naar de muur gestuurd. Mensen weten in het algemeen weinig zo lijkt het.
We vluchten richting highway en betrekken het Southern Inn Motel met 82 km en 605 hoogtemeters op de teller. Zo was het wel genoeg.
Morgen een dagje hier blijven want er valt het nodige te zien over de Civil War.
Ik hoop dat we door het lawaai van weg- en treinverkeer heen zullen slapen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten