5/5, naar Morganfield, 56 km.

Vandaag geen topper naar verwachting. Gek is dat, als er geen spanning in zit, dan valt het altijd tegen.

We staan wat laat op, genieten van het prachtige uitzicht over het water van de Ohio River.

Met wat tel- en rekenwerk blijkt dat we voldoende vorderen gezien de gehele route, dat is een gerustelling.

Ik wil de Cave waar dit vlekje naar is genoemd nog wel  even zien. Hier zijn opname's gedraaid van de film How the west was won. Kan me de film niet herinneren maar het gat dat nog net boven het peil van de Ohio River uitkomt, is imposant en geheimzinnig. Geschikt voor spannende taferelen. 

Pas tegen 11 uur verlaten we het pontje dat ons terug naar Kentucky brengt, stuiten op een gebied met veel Amish (maar zien er geen) en beginnen aan een makkelijk traject. Nou dat hadden we gedacht. Het profielkaartje jokt een beetje. De eerste bult bestaat uit een helling samengesteld uit stukken van 10 tot 17%. Ook ik ga daarvoor van de fiets af. Wat er loos is, weet ik niet maar 't gaat allemaal wat moeizaam vandaag terwijl het na de bulten toch wel zou moeten meevallen. Zou het van de miezerregen komen? Kan haast niet want het is af en toe best droog. De beekjes laten zien dat het vannacht weer menens is geweest. Van Thea is nog een kort filmpje gemaakt en gepubliceerd.

Al met al zeilen we mooi tussen de buien door, mede m.b.v. de Pizza Hut waar we iets voor de lunch nemen. 

De route wordt iets verkort door Hwy 60 te nemen. Eigenlijk ongeschikt want gaandeweg ontbreken de shoulders en er wordt hard gereden. 

Tegen half vijf vinden we het, enige, motel in Morganfield en vallen na het douchen beiden even in slaap.
In het restaurantje verkopen ze bier :-) maar niet op zondag :-(

We voelen ons gelukkig en bevrijd van dit trajectdeel. Dus toch bevrijdingsdag!