20/5, naar Mifflin, 52 km.

Gewekt worden door de vaste bewoners heeft wel wat. Eerst piept alles dat niet kan zwemmen, daarna kwaaken zo'n 40 ganzen dat het een lieve lust is. Daarna wordt het pas echt licht en kunnen wij heel voorzichtig wakker worden.

Verder is eenvoud troef. In het dorp wat inkopen voor een lunch onderweg.

Al snel een bord langs de weg dat deze State Road 95 na 10 km wegens werkzaamheden volledig is gestremd. Wat verderop klampt Thea de postbesteller aan. Ja hoor, hij is er net geweest. Zelfs een voetganger kan het wel vergeten! Alternatief? Ja, een ommetje van 10-20 km door behoorlijk heuvelachtig terrein. Ik heb het er niet op en wil tenminste wel eens eerst zelf zien wat er eigenlijk loos is. Je heet niet voor niets Thomas.

Tja, als je schoon thuis wilt komen zul je moeten omrijden, maar met wat kleiachtige modder aan je schoenen en de fiets gaat de trip gewoon door. Zo zie je maar weer.

Het uitzicht op de v.m. brandweerkazerne is tekenend voor Butler, je kunt er van alles maar vraag niet hoe.

Daarna het mooiste stukje van vandaag, langs de Mohican River. Ja, dat ruikt naar Indianen. Sterker nog, daar hebben ze gewoond! Ik spreek een meneer aan die op het land loopt te scharrelen. Hij zoekt restjes van bewijs van vroegere bewoners en laat me trots een stenen pijlpunt zien. Zo heeft hij ook een soort schraapmes van steen gevonden. Ik mag het met vreugde hebben. Na beleeft doch niet intens tegenstribbelen aanvaard ik het graag.

Verderop wordt er flink geklommen en komt ons een mede-fietser tegemoet. De tweede op de hele reis.
Nog beeld dat er ook bij hoort: een boer die zijn land met iets chemisch besproeit, zie hier een videootje daarvan.

Op zoek naar de camping Charles Mill Lake en de benodigde facilteiten raken we in gesprek met een local: Paul. Eigenlijk valt hier niet veel behoorlijks te bikken. We komen tot een bijzondere deal: hij rijdt ons vanavond samen met zijn vrouw Lorie naar een eetadres en wij trakteren. Dat is dus prima gelukt...