25/5, naar Ashtabula, 70 km.

Voor vertrek reserveren we in een motel verderop een kamer. Je weet maar nooit in het komende feestweekend.

Naast ons vertrekadres, het voortreffelijke Red Maple B&B, worden voorbereidingen getroffen voor festiviteiten. Maandag is het Memorialday, de dag waarop de gevallenen in alle oorlogen worden herdacht maar nu, zaterdag, worden eerst de veteranen in het zonnetje gezet, hun gevechtsvoertuigen opgesteld en in een rij kraampjes is de lokale huisvlijt uitgestald. Wat me meer boeit is het geluid van een stoomgedreven houtzagerijtje. Het is van de buurman, een Amish, en vandaag is het onder stoom gebracht en worden enkele boomstammen tot planken gezaagd. Prachtig hoe rustig dat gaat. Ik volsta met een foto maar heb nu al spijt dat we niet dichterbij zijn gaan staan.

Met wederom een koude ochtend en flink tegenwind kruipen we over de tamelijk vlakke wegen waar regelmatig mooie zwarte koetsjes passeren. Zie hier voor een kort filmpje daarvan.
Ook de werkpaarden met landbouwwerktuigen zijn typisch Amish. Als ik zie hoe een vader in bijzijn van 2 kinderen een 'flatgebouw' vogelhuisjes naar boven takelt, spreek ik hem aan. Deze Amish-mensen hebben de naam erg schuw te zijn maar deze man, Uria D. Bijler, praat graag met ons. Hij vertelt dat ie heel trots is deze vogels, Martens dacht ik, bij zich te hebben. Ze vangen de insecten voor hem weg, gaan ieder jaar naar Brazilië en komen vervolgens trouw bij hem terug.

Ademloos wordt hij als we van onze trip vertellen. Hij laat vooral zijn 2 zonen goed weten dat je zo nog eens wat meemaakt. Hij wil ontzettend graag een berichtje ontvangen als we weer veilig thuis zijn. Bij het uitwisselen van adressen worden we aan zijn vrouw, moeder van 11 kinderen, voorgesteld. Schitterend hoe dicht ze bij de natuur leven, wars van kunstmatige hulpmiddelen. Nee, een foto maken van ons allemaal zit er niet in. 'Mijn geloof verbiedt dat', zo simpel ligt dat. Hij toont ons zijn ID-kaartje waarop ook geen pasfoto prijkt. Het goed maar even naar Canada gaan durft hij niet want dan wordt het mogelijk lastig om de USA weer in te komen. 

Al met al een mooie ontmoeting.

In Windsor hopen we eindelijk wat koffie aan te treffen. Op het kruispunt daar staan louter krotten, rijp voor sloop die overigens nooit plaats zal vinden. Een man met een flesje bier in de hand maakt duidelijk dat het hier toch echt allemaal te doen is. Vroeger was dit het kruispunt waar 2 postkoetslijnen elkaar troffen. Vandaar de resten van een heus bouwsel, Restaurant Switching Post.

Het andere kot herbergt dus het huidige café waar het binnen aarde duister is en je allerhande ongure types verwacht. Niet helemaal waar dus, om niet te zeggen: niks van waar. We maken kennis met Bill Wagner (67). Hij gaat  helemaal uit zijn dak als ie over onze trip verneemt. Of we hem een kaartje uit Nederland willen gaan sturen, dat kan hier dan prachtig op het prikbord! Van harte beloven we dat. Het afscheid is meer dan vriendelijk en van betalen van onze consumpties komt niks in. Thanks Bill!

Eindelijk bereiken we de Western Reserveren Greenway Trail, een fietspad op een verlaten spoortracé. Heerlijk is dat, lekker uit de wind en al die glooiingen zijn ineens voorbij.

Overigens een mooie benaming die Western Reserve, het was in de ogen van vroeger 'reserve land daar in het westen' dat moest nog geclaimd worden. Het is maar hoe je het bekijkt. 

Ons eenvoudige Edge O Town Motel verwacht ons keurig, eten kun je op loopafstand en ieder half uur ergens in de buurt een trein die luid toeterend wat overwegen kruist. 

Alweer dus 2 contente fietsers die morgen aan het Erie-meer verder zien wat hier in de stad over de Unthergroundrailroad valt te zien.