1/5, naar Waverly, 90 km.

Vandaag wordt het een lange rit, tenminste als het meezit, dus zijn we al om half acht klaar voor vertrek. De eerste prent, van het schildpadje, is speciaal voor de buurjongens thuis. Kijk, deze ziet vrolijk om zich heen! Gelukkig was het daar niet druk op straat. Bij de benzinepomp/winkel wel. Ze verkopen er van alles. Voor de vele vissers hebben ze levende krekels, voor ons koffie met koeken.

Op de brug over de Tennessee River wordt duidelijk waar die herrie op de camping vandaan kwam: er wordt van vroeg tot laat grind geschept op industriële wijze. Ja, ze pakken het hier stevig aan. De Tennessee heeft overigens een vreemde loop: van zuid naar noord. Dan met een bocht naar het westen om in de Missisippi te belanden en zo toch nog in het zuiden, in de Golf van Mexico te plonsen. 

De fauteuil voor het huis lijkt mij ook wel wat. De mevrouw des huizes had er toch wel een bemerking bij: haar man zat er veel te vaak in. Tja, moet je het hem maar niet zo makkelijk maken. Valt trouwens op hoe aanspreekbaar men is, fijn is dat. Zo krijg je ook allerlei advies: "pasop voor slangen hier, als je gebeten wordt moet je binnen 20 minuten een tegen-injectie hebben" of "bij Mousetail Landing is zoveel modder en grind op de weg vanwege de vele regen afgelopen weekend, je kunt daar moeilijk fietsen hoor!" In beide gevallen overigens niets gezien, gelukkig maar. Wel staat de Tennessee River erg hoog en stijgt ie nog steeds.

Onderweg regelmatig honden. Ik heb verzuimd daar eerder over te vertellen. Vanaf eergisteren begonnen ze in grote getale lastig te doen. Niet dat je meteen gebeten wordt maar al lopen ze maar blaffend en grommend om je heen dan fietst dat niet lekker. Vandaag had een mevrouw zo'n krachtpatser keurig aan een flink rood lint. Niks aan de hand dus. Laat ze nu de lijn loslaten, ze was toch bijna thuis. Een fractie later krijgt het bouvier-achtig mormel mij in de gaten en begint een inhaalrace. Ik ben geen partij voor hem en hij vliegt voor en achter me langs. Bijna reed ik over het rode lint. Dat leek me erg onhandig worden wat dat stopt de hond die toen voor mij was onmiddellijk en rol ik met fiets en al over hem heen. Geen leuk vooruitzicht dus. Ik ga stilstaan en blaas "het fluitje" zo hard dat het beest verdwaast terugdeinst. Volgens mij krijsde de eigenaresse overigens harder dan het fluitje. Liep dus alweer goed af, geen Roemeens 'drama' dit keertje. 

Af en toe zie je wat stormschade.

Het geel a la koolzaad is meestal gewoon onkruid. Het deert kennelijk niet. 

Verder mooie rustige wegen en mooie uitzichten zoals over de Duck River, al klimmen we ons de rimbim: 850 hoogtemeters, een record op deze trip. Met bovendien 90 km op de teller hebben we wel een goed onderkomen en -maal verdiend: motel Imperial Lodge met bijna naastgelegen eenvoudig doch goed, maar drooggelegd, eethuis. Wat zullen we slapen!